يكي از مسايلي كه بهداشت ساكنان مناطق بياباني را تهديد مي كنده پديده بيابان زايي است و اين پديده در مساحتي حدود 80 ميليون هكتار (نيمي از سطح كشور) ديده مي شود و اكثر استانهاي مركزي مانند يزد، كرمان، خراسان، سمنان و .... را در برگرفته است. در اين مقاله ابتدا مفهوم بيابان زايي تعريف گرديده، سپس عوامل موثر در بيابان زايي از قبيل عوامل طبيعي شامل كمبود بارندگي، وضعيت خاك، پراكنش نامناسب بارندگي و عوامل انساني از قبيل كشاورزي غير اصولي، چراي بي رويه بوته كني و تخريب پوشش گياهي بررسي گرديده است. پس از آن تاثير پديده بيابان زايي و كويرزايي در بهداشت محيط مورد بررسي قرار گرفته است كه شامل كمبود آب و كيفيت پايين آب و اثر آن در ايجاد بيماريهاي مختلف، وجود طوفانهاي شديد همراه با گرد و خاك و ايجاد بيماريهاي تنفسي و چشمي، كاهش توليد مواد غذايي در مناطق بياباني و مشكل تغذيه مي باشد. نهايتاً راه حل مشكل ايجاد فعاليتهاي بيابان زدايي شامل جنگل كاري، ايجاد فضاي سبز و توسعه پوشش گياهي است كه تاثير مهمي در افزايش سطح بهداست ساكنان منطقه دارد. بعضي از اين اثرات عبارتند از " كاهش دما، افزايش رطوبت نسبي، كاهش آلودگي هوا و آلودگي صوتي، تاثيرات رواني فضاي سبز، صرفه جويي در مصرف انرژي و تغيير ميكرواقليم. بدين ترتيب پيشنهاد مي گردد در اطراف شهرها و روستاهاي مناطق بياباني مطالعات جامع بيابان زدايي انجام گرديده و پس از بررسي كليه جوانب خصوصاً مسائل زيست محيطي و بهداشتي كمربند سبز ايجاد گردد كه مسلماً ايجاد جنگل كاري و فضاي سبز به نحو چشمگيري مي تواند در ارتقاي سطح بهداشت ساكنان اين مناطق موثر باشد.