زمستان سال ۱۳۷۶ بود زمانی که برای اولین بار علی پهلوان و پیام صالحی با هم آشنا شدند، هر دو آنها در ارتش دوران خدمت سربازی در کرمانشاه را طی می‌کردند. در طی این دوره، این دو نفر بیشتر به علاقه‌مندیهای یکدیگر آشنا شدند، هردو شعر می‌گفتند، آواز می‌سراییدند، گیتار می‌نواختند و می‌خواندند.

این آشنایی در دوره‌ای رخ داد که موسیقی پاپ ایران برای اولین بار پس از انقلاب اسلامی رشد می‌کرد. هردو به این فکر افتادند که چه موقعیتی بهتر از این و تصمیم گرفتند تا فعالیت خود را در این زمینه با شیوه و سبکی متفاوت آغاز کنند. نخستین گام در این راه تشکیل گروه موسیقی پاپ با نام «گروه آریان» بود. آریان اولین گروه در این سبک و نوع بعد از انقلاب اسلامی بود[نیازمند منبع].

برای شروع گروهی متشکل از آواز ویولن، گیتار به سبک ایرانی، دو خواننده اصلی با لحن و نوایی متفاوت و در پشت این نواها آوازی از خانمها به‌عنوان همخوان تشکیل شد. علاوه بر این، غزل‌ها از بافت مخصوص با عباراتی ساده طراحی شدند تا طیف گسترده‌ای از جامعه را جذب کند.

بر این اساس گروه با این ترکیب شروع کرد:

علی پهلوان (خواننده و گیتاریست اصلی)
پیام صالحی (خواننده و گیتاریست اصلی)
سیامک خواهانی (ویولن)
محمدرضا گلزار (گیتاریست پیشین)
برزویه بدیهی (ضرب و پرکاشن)
شراره فرنژاد (گیتاریست و همخوان)
ساناز کاشمری (همخوان)
سحر کاشمری (همخوان)
در ابتدا تصمیم گرفته شده بود که شهروز فرنژاد (برادر شراره) به‌عنوان نوازنده صفحه کلید و پیانو همکاری کند اما بسبب داشتن شغل پیشین و سابقه کاری، نینف امیرخاص (نوازنده صفحه کلید، ارگ زن آشوری) از سوی سیامک معرفی شد تا جایگزین او شود و گروه تمرین‌هایش را با او از سر گرفت. بسبب فقدان نوازندهٔ درام و ویولن سل در گروه، نیاز به اجرای این ریتم ویژه روی پیانو و ارگ بود.

برای بالا بردن سطح کیفی اجرائی کار، گروه تمرینات مداوم و بسیار زیادی را انجام داد و تصمیم گرفته شد تا مجوزی برای برگزاری اجرای زنده از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گرفته شود. نهایتاً گروه موفق شد تا مجوز شعرها را بگیرد.